Zebrany, przetłumaczony z tybetańskiego i opatrzony obszernym wstępem autorstwa Keitha Dowmana (autor m.in. biografii szalonego jogina Drukpy Kunleja) wyśmienity wybór pieśni oświecenia skomponowanych przez Śabkara, niekonwencjonalnego praktykującego Wielką Doskonałość (dzogczen), którego XIV Dalajlama określił słowami: „Wielu postrzega go, jako drugiego po Milarepie największego jogina, który urzeczywistnił oświecenie w jednym życiu. Jest źródłem inspiracji nie tylko dla praktykujących buddystów, ale także dla każdego czytelnika.”.
Lama Śabkar (1781-1851) był potomkiem nomadów. Urodził się na dalekim północnym zachodzie etnicznego Tybetu. Jego plemienna społeczność była demokratyczna i egalitarna. Wspaniała historia jego życia ukazuje prostotę żebraka, wielkoduszność mędrca bez odrobiny pretensji czy pozy, oraz poczucie humoru i współczucie człowieka zapoznanego z trudami życia w szkole przetrwania. Nie mając za sobą znakomitej edukacji klasztornej, tym niemniej był uczonym, ale takim, który pisał z doświadczenia, bezpośrednio z serca. Żył, tak jak pisał i nauczał. Wolny od politycznych i społecznych uprzedzeń, wierny duchowi Dharmy, nie miał czasu na angażowanie się w sekciarskie podziały i dlatego przyjmował inicjacje i wyjasnienia nie tylko od lamów njingmapy, ale także od nauczycieli z każdej innej szkoły. Ten bezstronny etos stał się podstawą wielkiego odrodzenia, jakie miało miejsce we wschodnim Tybecie w XIX wieku. Śabkar zapowiadał pojawienie się wielkiego Khjentse Wangpo (1820-1892), Dziamgona Kongtrula Lodro Taje (1813-1899), Patrula Rinpocze (1808-1887) i Miphama Dziamjanga Gjatso (1846-1912), będących najwybitniejszymi postaciami w pełnym rozkwicie renesansu we wschodnim Tybecie.
